Μια εγκαταλελειμμένη βάρκα, που χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά μεταναστών, δεσπόζει στον προαύλιο χώρο του Βυζαντινού Μουσείου. Η βάρκα έχει καλυφθεί με περισσότερα από 10.000 τάματα, τυποποιημένα ή χειροποίητα, χαραγμένα με τα ονόματα, την ημερομηνία και τον τόπο γέννησης μεταναστών. Το μοτίβο της βάρκας αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο στοιχείο στην τέχνη της Καλλιόπης Λεμού, το οποίο ο θεατής συναντά συχνά τόσο στα γλυπτά όσο και στα σχέδια της. Το έργο εστιάζει στο ταξίδι, στο πέρασμα από την απόγνωση στην ελπίδα, από τον θάνατο στη ζωή και εκφράζει τη διαρκή ανθρώπινη αναζήτηση. Τα τάματα, διαχρονικά σύμβολα του ανθρώπινου δράματος, δίνουν υλική υπόσταση στο αγωνιώδες αίτημα για τη θεία διαμεσολάβηση. Το έργο αναδεικνύει τη γενναιότητα της ανθρώπινης ψυχής και τη δύναμη της ίδιας της ζωής.