Μια μοναδική, πρωτότυπη, εξόχως εντυπωσιακή και «μαγευτική» ιδέα και πρωτοβουλία είχε ο πολυπράγμων και μεταξύ άλλων συνιδρυτής του digital media startup  Nest Media Θοδωρής Γεωργακόπουλος. Συγκεκριμένα, συνέλαβε την ιδέα ενός φωτογραφικού project και συγκέντρωσε  100 φωτογραφίες της Ακρόπολης από ισάριθμες διαφορετικές ταράτσες της Αθήνας.

Από τα τέλη του 2013 μέχρι τις αρχές του Απρίλη επισκέφτηκε 100 διαφορετικά κτίρια της πόλης και τράβηξα φωτογραφίες του μνημείου που δεσπόζει στο κέντρο της, αλλά και διάφορα άλλα πράγματα. «Ήταν μια διαδικασία ενδιαφέρουσα, ενίοτε και περιπετειώδης, αλλά από την αρχή ως το τέλος απολαυστική», τονίζει με νόημα ο ίδιος. Και συμπληρώνει » στο κέντρο της Αθήνας, σχεδόν ακριβώς στη μέση του λεκανοπεδίου, υπάρχει ένα μέρος μοναδικό στον πλανήτη. Στην επίπεδη κορυφή ενός λόφου βρίσκονται τα ερείπια ενός κτιρίου που στέκεται εκεί, συνέχεια, χωρίς να γκρεμιστεί, χαθεί ή ανασκαφεί, εδώ και 2452 χρόνια. Τα ερείπια είναι διατηρημένα αρκετά καλά ώστε να δείχνουν καθαρά το σχήμα του κτιρίου, μια αρμονική συστάδα από μαρμάρινες κολώνες. Είναι ένα πράγμα μεγαλειώδες και όμορφο.

Στα 2452 χρόνια που μεσολάβησαν, κάτω από το λόφο μεγάλωσε και επεκτάθηκε μια πόλη, το σπίτι μου. Η πόλη και το ερείπιο είναι το αντικείμενο ενός νέου σχεδίου που ξεκινά μαζί με το 2014″

Η ιδέα έχει ως εξής:

Από 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 10 Απριλίου του 2014, κάθε μέρα, μια νέα φωτογραφία της Ακρόπολης των Αθηνών τραβηγμένη από μια διαφορετική ταράτσα της πόλης ανέβαινε στο Instagram και μετά και στο αντίστοιχο Tumblr.  Η εν λόγω διαδικασία που διήρκησε εκατό ημέρες ολοκληρώθηκε χθες και ο στόχος δεν ήταν άλλος παρά η θέα της Ακρόπολης από εκατό διαφορετικές ταράτσες σε διαφορετικά σημεία της πόλης, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, με διαφορετικές καιρικές συνθήκες, με μόνο κοινό στοιχείο το αντικείμενο της φωτογραφίας, και φόντο τον αστικό ιστό όπως απλώνεται στους πρόποδες του βράχου. Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν αποκλειστικά με κινητά τηλέφωνα. Έτσι, ο ίδιος αλλά και όλοι εμείς θα μπορέσουμε να δούμε πώς πώς μοιάζει η πόλη μέσα από τους φακούς συσκευών που οι πολίτες μπορεί να κουβαλάνε μέσα στις τσέπες τους, χωρίς zoom, και χωρίς επεξεργασία από υπολογιστή (αλλά χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες επεξεργασίας που προσφέρουν τα ίδια τα κινητά τηλέφωνα -με μέτρο). Το project υλοποιήθηκε με την υποστήριξη της WIND, που παρέχει και τα κινητά τηλέφωνα.

Παράλληλα, ο  Θοδωρής Γεωργακόπουλος αποκαλύπτει ότι την αφορμή- αιτία για το συγκεκριμένο project. Αυτή προέκυψε από δύο ανεξάρτητα συμβάντα: Μια κουβέντα κι ένα ταξίδι. Η κουβέντα ήταν με το διάσημο βιοφυσικό Λούκα Τούριν, ο οποίος δούλευε μέχρι πρόσφατα στην Αθήνα και έχει ζήσει σε πολλές χώρες. Ένα από τα πράγματα που του έκανε μεγάλη εντύπωση από τη ζωή του στην Αθήνα, μου είπε, ήταν η ασχήμια της αρχιτεκτονικής. Του προκαλούσε τρομερή έκπληξη και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς σε μια πόλη που έχει παράξει αρχιτεκτονικούς ρυθμούς που άλλοι μιμούνται ακόμα, δεν φτιάχνεται σχεδόν τίποτα όμορφο. Αυτή ήταν πάντα και δική μου απορία: Πως μπορούν εκατομμύρια πολίτες που μεγαλώνουν γύρω από ένα λόφο που έχει απάνω του μια ομορφιά, να μην παίρνουν κάτι από αυτή, λίγη έμπνευση, έστω υπόγεια, έστω με ώσμωση;

Το δεύτερο συμβάν ήταν η τελευταία μου επίσκεψη στη Νέα Υόρκη, η οποία κράτησε πολλές ημέρες, κατά τις οποίες τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Πάρα πολλές φωτογραφίες. Ίσως υπερβολικά πολλές φωτογραφίες, οι περισσότερες από τις οποίες κατέληγαν στα social media, και κυρίως στο Instagram. Μετά από εκείνο το φωτογραφικό όργιο, λοιπόν, κι αφού επέστρεψα στην Αθήνα, πέρασα μια προσαρμογή πιο απότομη από το τζετ λαγκ: Ξαφνικά έβγαινα στο δρόμο και δεν είχα τι να βγάλω φωτογραφία. Ήταν πολύ αλλόκοτο το συναίσθημα, και με έκανε να σκεφτώ διάφορα πράγματα για το τοπίο της πόλης, για το πόση σημασία έχει το να υπάρχουν πράγματα αρκετά στο οπτικό πεδίο του πολίτη που να τον ερεθίζουν αισθητικά, έστω κι ακούσια.

Στην Αθήνα, όπως διαπιστώνω, υπάρχουν λίγα, διάσπαρτα, ετερόκλητα. Κι υπάρχει και ένα που δεν μπορεί κανείς να βρει πουθενά αλλού, σε όσες Νέες Υόρκες κι αν ψάξει: Η Ακρόπολη.

Έτσι λοιπόν το πείραμα των 100 ημερών δοκίμασε να καταγράψει εικόνες της πόλης γύρω από το αισθητικό και γεωγραφικό της κέντρο, με αφορμή το σημείο που είναι το σύμβολό της. Αυτό που κατάλαβε από τις πρώτες του δοκιμαστικές εξορμήσεις στις ταράτσες, πάντως, είναι πως η ίδια η διαδικασία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, από την ανθρωπογεωγραφία των ενοίκων μέχρι τα πράγματα που μπορεί να δει κανείς σ’ αυτή την πόλη, όταν την κοιτάζει από ψηλά.

Σε 44 ταράτσες τον κάλεσαν μόνοι τους ιδιοκτήτες, ενοικιαστές ή υπάλληλοι, οι οποίοι είδαν το project στο ίντερνετ ή διάβασαν κάπου γι’ αυτό και του έστειλαν email ή μηνύματα στα social media.
Σε 39 τις οποίες εντόπισε ο ίδιος χτύπησε κουδούνια, έψαξε διαχειριστές, τηλεφώνησε και να έχει πρόσβαση και άδεια για να φωτογραφίσει.
Στις υπόλοιπες 17, ε, χμ, δεν ζήτησε.

19 από τις ταράτσες βρίσκονταν σε ξενοδοχεία.
37 βρίσκονταν σε σπίτια (πολυκατοικίες κυρίως).
32 ήταν κτίρια γραφείων.
11 βρίσκονταν σε μπαρ, εστιατόρια και μουσεία.
1 ήταν σε σχολείο.

Θαυμάστε την αξιόλογη, επιτυχημένη και «μαγική» δουλειά του πληκτρολογώντας http://100taratses.com/