Γράφει η Carol Marriott *

Όταν μιλάμε για αναμνήσεις, για χρόνια εξαιρετικά που δεν ξαναγυρίζουν, όταν όλες οι εικόνες μιας ζωής μεγάλης με ατελείωτο αριθμό ταξιδιών, έχουν μείνει ζωντανές σαν όλα να συνέβαιναν χθες……τότε αυτή η συνοικία  είναι αυτή του ονείρου σου!!!Έφτασα στο Κουκάκι από την Αγγλία που γεννήθηκα στην δεκαετία του ´50.
Από την μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας (Mansfield – δίπλα από το Δάσος του Sherwood) εκεί που όλα τα σπίτια στον δρόμο όπου έμενα ήταν ίδια. Αν ήσουν λίγο αφηρημένος μπορεί να προσπαθούσες ν’ ανοίξεις μια ξένη πόρτα με το κλειδί σου. Εγώ βέβαια, κλειδί δεν είχα τότε!!!Ο δρόμος μπροστά στο σπίτι που έμενα ήταν άσφαλτος και πίσω οι κήποι ήταν καταπράσινοι και σε πολύ μικρή απόσταση υπήρχαν φάρμες……
Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτό που ήξερα κι αυτό που βρήκα ήταν σοκαριστική αλλά γοητευτική.Το σπίτι μας στο Κουκάκι ήταν ισόγειο και ο δρόμος χωμάτινος……τα παράθυρα που έβλεπαν  στον δρόμο, ήταν πάντα ανοιχτά….όταν ο καιρός το επέτρεπε, νύχτα μέρα!!!
Τον χωματόδρομο τον πότιζαν όλοι, ώστε να κάθεται ο κουρνιαχτός!!!
Έξω από το σπίτι μας υπήρχε μια μουριά, που έκανε τα πιο γλυκά άσπρα μούρα. Όταν το δένδρο γέμιζε οι κάτοικοι του δρόμου ερχόντουσαν με κουβέρτα ή σεντόνι κι εγώ ανέβαινα στο δένδρο και τίναζα ένα κλαδί με μούρα για κάθε σπίτι!!!!!
Μαγικά χρόνια.

Ο δρόμος που έζησα τα πρώτα μου χρόνια στην Ελλάδα, η Αγίου Νικόλαου, ήταν όλη κι όλη, τρία τετράγωνα…..λίγα σπίτια….δυο – τρία διώροφα μόνον, όλα τ’ άλλα μονοκατοικίες με κήπους κι αυλές. Ο δικός μας κήπος, ήταν συνέχεια της αυλής, είχε ένα μεγάλο γιασεμί, μια μπουκαμβίλια, και μια μεγάλη νεραντζιά, αλλά είχαμε κι ένα αγιόκλημα στα κάγκελα της εισόδου. Μοσχοβολούσε το σπίτι μας!!!Στον μικρό μας δρόμο έμεναν ωραίοι άνθρωποι και πολλά παιδιά! Φίλοι μου από τότε και κάποιοι μέχρι και σήμερα. Στο ακριβώς απέναντι σπίτι έμενε ο πρώτος φίλος μου, που μεγαλώνοντας έγινε πασίγνωστος δημοσιογράφος με μεγάλη καριέρα.Λίγο πιο κάτω, έμενε ο μεγάλος συγγραφέας ο Κωστής Βελμύρας (για μας Κωστής Βελιμέζης), που κάθε μέρα περνούσε από το σπίτι μας, με το μονόκλ του, τις γκέτες του και το αρχοντικό του περπάτημα.

Στις φωτιές του Αη- Γιαννιού όλη η γειτονιά μαζί άναβε την μεγαλύτερη φωτιά σε όλο το Κουκάκι.

Εκεί πήγα σχολείο, δημοτικό! Εκεί έκανα τις πρώτες ουσιαστικές μου φιλίες που κάποιες τις διατηρώ μέχρι σήμερα. Κι όταν βρισκόμαστε πάντα μιλάμε για την γειτονιά μας…..παρ’ όλο που όλοι φύγαμε τελικά για κάτι πιο καινούργιο!!!Το Κουκάκι είναι πολύ κοντά στις πιο όμορφες γωνιές της Αθήνας.
Λίγα λεπτά από τον Λόφο του Φιλοπάππου, λίγα περισσότερα για την Ακρόπολη, αλλά και πολύ κοντά στο Κέντρο.
Εμείς βέβαια πηγαίναμε και στη θάλασσα (Φλοίσβο) με τα πόδια τότε…..τι να σου κάνει μισή ώρα ποδαρόδρομος!!!Σ’ ένα από τα δυο σινεμά της εποχής τον Πρωτέα, τεχνικός ήταν ο κύριος Κώστας….πατέρας της Νανάς Μούσχουρη που επίσης έμενε στο Κουκάκι. Χρυσός άνθρωπος, μας άφηνε να δούμε το έργο μέσα από το καμαράκι με τις μπομπίνες!!!3ο Γυμνάσιο Θηλέων…..60-70 παιδιά στην αίθουσα!!! Σήμερα τα 15 φαίνονται ήδη πολλά.  Σεβόμαστε τους καθηγητές μας, με μικρές εξαιρέσεις κάποιους που δεν γλύτωσαν την καζούρα μας και τις σαΐτες που πετούσαμε…….Αλλά νομίζω μάθαμε γράμματα, γιατί είχαμε καθηγητές σαν τον περίφημο Ιστορικό Θεάτρου και Ιδρυτή του Θεατρικού Μουσείου Γιάννη Σιδερή. Καθηγητής δικός μου αλλά και της μητέρας μου (!).
Δεν υπήρχε και τηλεόραση…..η διασκέδαση μας ήταν ένα σινεμά το Σαββάτο το βράδυ..βόλτες στην Πλάκα….πολλές εκδρομές και πάρτι στα σπίτια χωρίς μεγάλες προετοιμασίες, πολύ τραγούδι, πολύ γέλιο, πολύς χορός, κυρίως ξένη μουσική, αν και στο σπίτι τραγουδούσαν παλιά ελληνικά, καντάδες και καμιά φορά ο παππούς Γιώργος ως βαρύτονος, λίγη όπερα.Μέσα στις αναμνήσεις μου από το Κουκάκι, αξέχαστη η μυρωδιά της σοκολάτας από το εργοστάσιο σοκολατοποιΐας ΙΡΙΣ, εκεί που αργότερα κτίσθηκε το ξενοδοχείο SIRENE. Κάθε πρωί ακουγόταν η «μπουρού» που ειδοποιούσε τους εργάτες, που έμεναν στην γειτονιά, να πάνε για δουλειά!!!

Άλλη μυρωδιά, η μαγιά της μπύρας από το εργοστάσιο ΦΙΞ. Ακόμη την μυρίζω…Να γιατί μια βόλτα στο Κουκάκι, που σήμερα είναι μια πολύχρωμη ζωηρή συνοικία, με φέρνει σε άμεση επαφή με την ασπρόμαυρη γοητευτική γειτονιά την παιδικών και νεανικών μου χρόνων.
Ακόμη υπάρχουν μονοκατοικίες στο Κουκάκι, κι αν θελήσεις να βρεις σπίτι να νοικιάσεις δεν υπάρχει πιθανότητα να βρεις. Οι τιμές για αγορά στα ύψη!!!

Είναι η πιο κοντινή συνοικία στο Κέντρο, αλλά και στα υπέροχα σημεία της ιστορίας μας. Πολύ κοντά στο Μουσείο της Ακρόπολης, και στο Καινούργιο Μουσείο Τέχνης, πρώην Φιξ.
Κοντά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο που έκανε το Κουκάκι στέκι για φοιτητές, στα πολλά και όμορφα καφέ των πεζοδρόμων.Αν καθίσω να πιω έναν καφέ εκεί στον πεζόδρομο της Γεωργίου Ολυμπίου, θα δω φίλους μου, Κουκακιώτες που δεν έφυγαν ποτέ ανακατεμένους με νεαρούς φοιτητές, μαμάδες με μωρά και γιαγιάδες με ψώνια.Θα μου πεις.. κι άλλες γειτονιές είναι έτσι….ναι…αλλά το Κουκάκι μυρίζει ακόμη παλιά Αθήνα, και όπου κι αν περπατούσες και περπατάς, θα πάρει το μάτι σου λίγο από την Ακρόπολη. Λέω λοιπόν ότι είναι μια συνοικία κοντά και στο όνειρο μιας αθώας εποχής!!!

*η Carol Marriott είναι Πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος των Ξενοδοχείων Best Western Νοτιοανατολικής Ευρώπης

Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν κατά αποκλειστικότητα από τη φωτογράφο Ιωάννα Σκυφτού στην ενότητα «Η Ελλάδα χωρίς περιορισμούς» και συγκεκριμένα «συνόδεψαν» την εξαιρετική αφήγηση- ξενάγηση της πρωτοπόρου Κυρίας του ελληνικού τουρισμού, Carol Marriott.