Γράφει η Μαίρη Κόντζογλου*

Στο ζωικό βασίλειο δύο πράγματα αγαπώ ιδιαίτερα: το κελάηδημα του αηδονιού λίγο πριν το ξημέρωμα και το πέταγμα της πεταλούδας.  ‘Κείνο τ’ ανάλαφρο, το κάπως αναποφάσιστο.

Έτσι είναι και η ‘πεταλούδα’ που νοσταλγώ.

Φύλλο ανάλαφρο επιπλέει στη μέση του  πελάγους, αναποφάσιστη ανάμεσα στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα.  Αστυπάλαια, η πεταλούδα του Αιγαίου.

Αφορμή ένα παραδοσιακό τραγούδι. Ο άνθρωπος και οι χορδές. Οι δικές του, οι φωνητικές,  του λαγούτου και του βιολιού.

Θα πάω.Το κάστρο της Αστροπαλιάς. Πέτρινο πανί που κύμα το’ φερε στο βουνό. Όπως μ’ έφερε το σιδερένιο πουλί.

Το κάστρο της Αστροπαλιάς να κατοπτεύει το πέλαγο.

Και μένα που έφτασα και θέλω να το βλέπω μέρα, νύχτα, εμπρός μου και πάνω στο γυαλί από το τραπέζι του μπαλκονιού.

Το κάστρο της Αστροπαλιάς έχει κλειδί κλειδώνει… Την καρδιά μου.Αστυπάλαια, αδελφή της Ευρώπης.

Τόπος ιερός , εκεί και ο μέγας γιατρός, ο Ασκληπιός.

Ικέτες, γονείς από όλη τη Μεσόγειο, φέρνουν τα άρρωστα ή τα νεκρά βρέφη.Συγκλονιστικό αρχαιολογικό εύρημα το νεκροταφείο βρεφών στην Κυλίνδρα που βλέπει στο Λιβάδι. Ζωή και θάνατος αντάμα.

… μας έπιασε φουρτούνα…

Το κάστρο της Αστροπαλιάς. Για τους πειρατές που φωλιάζουν στους κόρφους του νησιού.

Το κάστρο της Αστροπαλιάς για την προστασία των Ενετών.  Οι αρχόντοι της σκοτεινής  ‘Γαληνοτάτης’ στο ηλιόφως. Άφθονο, λαμπερό, διαπεραστικό, αποκαλυπτικό.

Φως. Πολύ φως.

Το κάστρο της Αστροπαλιάς.  Έχει κλειδί, κλειδώνει… Την ιστορία. Τις αναμνήσεις.

Κι άλλοι κατακτητές, αγώνες, αίμα, πολύ αίμα. Αλλά και χρώμα λευκό.  Της Παναγιάς των κυμάτων και του Άγιου Καβαλάρη.Λευκό και γαλάζιο.

Κεντρί ευλογημένο. Διώχνει τη νύχτα, το αίμα, το κακό.

 …  Όλοι σε λένε μέλισσα,  μα ‘γω σε λέω σφίγγα… 

Αστυπάλαια, γυναίκα του Ποσειδώνα. Γαλάζιο.  Ατέλειωτο όπου φτάνει το μάτι. Εκεί τον νυμφεύθηκε, ντυμένη στους αφρούς, όταν σκάει το κύμα.

Γαλάζιο και άσπρο.  Στον ουρανό, τη θάλασσα, τα θαλασσοπούλια.

….Με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις…Δρομάκια. Στενά. Σκαλιά. Πόρτες και πορτόνια. Άρατε πύλας!

Ψίθυροι, μουρμουρητά, στεναγμοί, βογκητά, εκμυστηρεύσεις, καημοί, χαρές.  Κάθε ασβεστωμένη πέτρα και μια ιστορία, ένας λυγμός και μια κραυγή χαράς.   Επανάσταση, φωτιά, έρωτας,  λευτεριά ή θάνατος.

Το κάστρο της Αστροπαλιάς  … έχει κορίτσια όμορφα, μα δεν τα φανερώνει.

Αστυπάλαια, μάνα, τροφός, χάδι στη γη , φιλί στη Φύση.

Θυμάρι και ελιά, ήχοι από κουδουνάκια στην ερημιά, βράχος, άνεμος, γαλήνη.Με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις γιατί είναι διαβατάρικα και γρήγορα τα χάνεις…τούρνα , τούρνα , τούρνα,

Εγώ όμως θα ξανάρθω.

*Η Μαίρη Κόντζογλου είναι συγγραφέας 

Να σημειωθεί ότι οι φωτογραφίες που συνόδεψαν το πραγματικά μοναδικό νοερό ταξίδι της κυρίας Μαίρης Κόντζογλου στην Αστυπάλαια παραχωρήθηκαν από ίδια την αγαπημένη μας συγγραφέα κατά αποκλειστικότητα στην ενότητα «Η Ελλάδα χωρίς περιορισμούς». Φέρουν και αυτές την υπογραφή της και αποτέλεσαν την πηγή έμπνευσής της για την -όπως πάντα- εκπληκτική της αφήγησή  για την «Πεταλούδα του Αιγαίου» αυτή τη φορά!