Ποια εικόνα παρουσιάζουν τα διεθνή αεροδρόμια που πριν από την έλευση της πανδημίας έσφυζαν από ταξιδιώτες τέτοια εποχή; Έχουν παρατηρηθεί αλλαγές στον τρόπο μεταφοράς και μετάβασης των κατοίκων των ξένων κρατών στους διεθνείς αερολιμένες από όπου θα επιβιβαστούν στη διεθνή πτήση προκειμένου να φτάσουν στον προσφιλή τους προορισμό; Ποια είναι στην πράξη τα μέτρα προστασίας που έχουν λάβει οι αεροπορικές εταιρίες; Λειτουργούν τα duty free; Τι γίνεται με τις παρεχόμενες υπηρεσίες των επιβατών που πρόκειται να ταξιδέψουν σε business class θέση; Με ποια ενδυμασία έχει «εξοπλιστεί» το πλήρωμα της διεθνούς πτήσης προκειμένου να «θωρακιστεί» από τον κορωνοϊό; Ζητείται η φόρμα PLF (Passenger Locator Form- Φόρμα Εντοπισμού Επιβάτη) από τους επιβάτες των διεθνών πτήσεων που ταξιδεύουν με τελικό προορισμό την Ελλάδα; Νιώθουν ασφαλείς και ποια είναι τα συναισθήματα, οι σκέψεις που διαπερνούν το μυαλό τους βιώνοντας αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις;

Τις πλέον ενδεδειγμένες, έγκυρες και σαφείς απαντήσεις στα συγκεκριμένα ερωτήματα δίνει ο Έλληνας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Woosong στο Daejeon στην Νότια Κορέα και Επικεφαλής του Διεθνούς Τμήματος Ξενοδοχειακών Τουριστικών Σπουδών κ. Μιχάλης Τοανόγλου. Και τούτο διότι στα μέσα Ιουλίου του τρέχοντος έτους πραγματοποίησε το ασυνήθιστο, πρωτόγνωρο εν μέσω πανδημίας του COVID-19 αεροπορικό ταξίδι Σεούλ- Αθήνα. Ένα ταξίδι που διήρκησε 17 ώρες και 25 λεπτά-με την ενδιάμεση στάση- και ήταν όπως ο ίδιος παραδέχεται μια συγκλονιστική εμπειρία ζωής καθώς οι εικόνες που αντίκρισε και βίωσε στα αεροδρόμια, στις πτήσεις, στις μετακινήσεις του κλπ. ήταν τόσο διαφορετικές σε σχέση με την προ κορωνοϊού εποχή.

Σε αυτές τις εικόνες και στα συναισθήματα που βίωσε διαπιστώνοντας πρώτα από όλα την απουσία κόσμου, ταξιδιωτών σε κομβικά αεροδρόμια της υφηλίου- που αναπόφευκτα και συνειρμικά του έφεραν στο μυαλό σκηνικό πολέμου- μυεί το Business Travel blog με τη συγκλονιστική του αφήγηση ο κ. Μιχάλης Τοανόγλου αναφέροντας αναλυτικά:

«Τη μέρα της διεθνούς πτήσης Σεούλ Αθήνα, έχοντας εις γνώση μου ότι υπάρχει λεωφορείο το οποίο πραγματοποιεί το απευθείας δρομολόγιο από την πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας προς το διεθνές αεροδρόμιο Ίντσεον χωρίς στάσεις, κατευθύνομαι προς τον κατάλληλο χώρο για να πληρώσω και να πάρω το αντίστοιχο εισιτήριο. Με πληροφορούν ότι η εν λόγω γραμμή έχει σταματήσει τη λειτουργία της καθώς λόγω της πανδημίας του COVID-19 δεν υπάρχει κίνηση καθώς ο κόσμος δεν ταξιδεύει. Την ίδια ακριβώς απάντηση εισέπραξα κατευθυνόμενος και προς τον ανάλογο χώρο του υπόγειου τρένου το οποίο πραγματοποιούσε και αυτό προ του κορωνοϊού το αντίστοιχο δρομολόγιο. Έτσι, επιβιβάστηκα στη γραμμή του υπόγειου τρένου το οποίο είχε τελικό προορισμό το εν λόγω αεροδρόμιο αλλά πραγματοποιούσε στάσεις στους ενδιαμέσους σταθμούς, φορώντας πάντα μάσκα.

Κάθισα στη θέση μου και παρατήρησα ότι υπήρχαν επιβάτες στο τρένο εκ των οποίων όμως το 97% αποβιβάστηκε στις ενδιάμεσες στάσεις. Στον τελικό σταθμό που ήταν το Διεθνές Αεροδρόμιο Ίντσεον κατεβήκαμε συνολικά 5 άτομα. Η εικόνα που αντίκρισα μπαίνοντας μέσα στο χώρο του αεροδρομίου ήταν πραγματικά λυπηρή και ιδιαίτερα τρομακτική. Δεν υπήρχε κόσμος, επιβάτες στον διεθνή αερολιμένα Ίντσεον που θεωρείται από τα πολυσύχναστα αεροδρόμια του κόσμου, διακινώντας πέρυσι 68,4 εκατομμύρια επιβάτες και αποτελεί ένα κομβικότερα αεροδρόμια της Ασίας. Μια φοβερή εικόνα… θύμιζε σκηνικό πολέμου. Πολλά τμήματα του αεροδρομίου ήταν κλειστά όπως άλλωστε και πολλά καταστήματα καθώς δεν υπήρχε κίνηση. Αυτομάτως νιώθεις ότι βιώνεις μια άλλη κατάσταση τουλάχιστον περίεργη.

Κατευθύνομαι προς τον χώρο check in της αεροπορικής εταιρίας Emirates από την οποία είχα αγοράσει το εισιτήριό μου με τελικό προορισμό την Αθήνα, σε θέση business προκειμένου να αποφύγω τον συγχρωτισμό. Η Emirates είχε ξεκινήσει το check in 4 ώρες πριν από την αναχώρηση της πτήσης Σεούλ Ντουμπάι προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός, να γίνουν κάποια τεστ- εάν και δεν είδα να γίνονται- κλπ. Αίφνης εκεί πληροφορούμαι- καθώς δεν υπήρχε ενημέρωση ούτε από την ελληνική πρεσβεία στη Σεούλ- ότι θα πρέπει να συμπληρώσω την ηλεκτρονική φόρμα PLF (Passenger Locator Form) που θα πρέπει να γίνει, όπως με ενημέρωσε η υπάλληλος της Emirates, 24 ώρες πριν από την άφιξή μου στην Ελλάδα. Τη συμπληρώνω δίνοντας το σωστό email μου προκειμένου να λάβω τον κωδικό QR την ημέρα της προγραμματισμένης άφιξής μου στην Ελλάδα μέσω email. Εν των μεταξύ είχαν έρθει και άλλοι επιβάτες της εν λόγω πτήσης. Δίνω τις βαλίτσες μου και πηγαίνω προς το χώρο των αναχωρήσεων, όπου βρίσκεται το lounge της Emirates. Διαπιστώνω ότι είναι κλειστό. Σκέφτομαι δεν μπορεί κάποιο λάθος γίνεται… Στο χώρο των πληροφοριών και μετά από τα απαραίτητα τηλέφωνα με ενημερώνουν ότι το συγκεκριμένο Lounge δεν λειτουργεί λόγω του κορωνοϊού και ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο. Εκφράζω προφορικά τα παράπονά μου ως επιβάτης της business class τα οποία καταθέτω κατόπιν και γραπτά. Ευτυχώς που ως καλός πελάτης μιας τράπεζας στη Νότια Κορέα είχα κάρτα Priority Pass και επισκέφτηκα άλλο lounge όπου και ανέμενα την ώρα αναχώρησης της πτήσης Σεούλ- Ντουμπάι. Στο μικρομεσαίο αυτό lounge υπήρχαν αρκετοί επιβάτες από διάφορες πτήσεις και τηρούνταν τα προβλεπόμενα μέτρα. Ανακοινώνεται η ώρα αναχώρησης της πτήσης, φτάνουμε στο gate, επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο και μπαίνουμε μέσα στο αεροπλάνο. Οι αεροσυνοδοί ήταν ντυμένες με στολή τύπου χειρουργικής αλλά, ελαφριάς μορφής και μιας χρήσης, όπως διαπίστωσα. Η εν λόγω στολή κάλυπτε όλο το σώμα, ενώ στο στόμα φορούσαν μάσκες που κάλυπταν και τη μύτη. Το παρεχόμενο σέρβις ήταν κανονικό. Το αεροπλάνο ωστόσο που πραγματοποιούσε εκείνη τη στιγμή τη συγκεκριμένη πτήση ήταν διαφορετικού τύπου και μικρότερο από αυτά που βάζουν συνήθως σε αυτές τις πτήσεις. Προφανώς λόγω χαμηλής πληρότητας έβαλαν υποδεέστερης κατηγορίας αεροπλάνο. Οι θέσεις business που διέθετε μπορεί να έφταναν και τις 30 αλλά μόνο στις 5 καθόντουσαν- ανάμεσά τους και εγώ- επιβάτες. Η πληρότητα της πτήσης δεν ξεπερνούσε το 30%, ενώ όλοι μας φορούσαμε καθόλη τη διάρκεια της πτήσης μάσκα.

Μετά από 8 ώρες και 40 λεπτά από την αναχώρηση, το αεροπλάνο της Emirates προσγειώνεται στο διεθνές αεροδρόμιο του Ντουμπάι (DXB). Η ώρα ήταν 2.30 π.μ. Το lounge ήταν σχεδόν άδειο. Το προσωπικό που φορούσε ανάλογη χειρουργικού τύπου στολή, με γάντια στα χέρια και μάσκα στο πρόσωπο ήταν σε συνεχή εγρήγορση προκειμένου να εξυπηρετήσει τους επιβάτες, να τους καθοδηγήσει που θα πρέπει να καθίσουν προκειμένου να αποφευχθεί ο συγχρωτισμός. Δεν υπήρχε μπουφές αλλά ότι ήθελες να γευτείς σου το έφερναν πακεταρισμένο, έτοιμο, σε κλειστό κουτί. Μόλις κάποιος επισκέπτης στο lounge σηκωνόταν, κατευθείαν πήγαιναν για να απολυμάνουν το τραπέζι, τις καρέκλες κλπ. Η μία από τις δύο θέσεις που ήταν δίπλα δίπλα ήταν μαρκαρισμένη ώστε να σου αποτρέπεται να καθίσεις. Ο συνεχής έλεγχος της ροής των επισκεπτών μέσα στο lounge, τηρούνταν ακόμα και στις τουαλέτες όπου υπήρχαν δύο υπάλληλοι (μέσα και έξω από τουαλέτες) που σε καθοδηγούσαν που να κατευθυνθείς.  Επικρατούσε πραγματικά κλίμα πολύ καλής και σωστής οργάνωσης σε όλους τους χώρους του αεροδρομίου στο Ντουμπάι.

Η κίνηση στα duty free ήταν υποτονική όπως άλλωστε σε όλους τους χώρους του αεροδρομίου με εξαίρεση βέβαια τις πρωινές ώρες που είχαν καταφτάσει κάποιες πτήσεις με ανταποκρίσεις. Για ένα δίωρο το lounge γέμισε αλλά κατόπιν άδειασε.

Γύρω στις 9 το πρωί κατευθύνθηκα προς το gate της πτήσης Ντουμπάι- Αθήνα της Emirates. Διαπίστωσα ότι οι θέσεις αναμονής ήταν μαρκαρισμένες και τηρούνταν οι αποστάσεις. Είδα αρκετούς Έλληνες –που προφανώς λόγω της οικονομικής κρίσης, αποφάσισαν να εργαστούν στο Ντουμπάι- με τους οποίους επιβιβαστήκαμε στην πτήση. Η εικόνα ήταν η ίδια. Οι αεροσυνοδοί φορούσαν τη χειρουργική τύπου στολή, γάντια στα χέρια και μάσκα στο πρόσωπο. Διαπιστώνοντας ότι στην business class ήμασταν μόνο 2-3 άτομα, χαλάρωσα σκεπτόμενος ότι θα είμαστε άνετα και αραιά μεταξύ μας. Διαψεύστηκα όμως οικτρά καθώς επειδή γέμισε η οικονομική θέση και εξακολουθούσε να έχει μεγάλη ζήτηση η συγκεκριμένη πτήση, επιδιώκοντας να την καλύψουν, κατέφυγαν στο να κάνουν upgrade και έτσι γέμισαν και την business class, χωρίς επιπλέον χρέωση για τους περιχαρείς επιβάτες. Εκδηλώνω προφορικά τη δυσαρέσκειά μου, λέγοντας τους παρόλο που έχω αγοράσει business class εισιτήριο. εντούτοις στη Σεούλ δεν λειτουργούσε το Lounge της Emirates και τώρα γεμίζετε τις άδειες business θέσεις. Τους ζητάω να προβούν σε upgraded και να καθίσω στην πρώτη θέση. Απαντούν ότι για αυτή την αλλαγή υποχρεούμαι να καταβάλλω επιπλέον χρήματα. Για να μην μακρηγορώ, ευτυχώς που έπρεπε να ασχοληθώ με μια παρουσίαση και το μυαλό μου ήταν εκεί και όχι στην πτήση στην οποία δεν υπήρχε καμία κενή θέση.

Μετά από τέσσερις ώρες και 45 λεπτά, η πτήση προσγειώνεται στον Διεθνή Αερολιμένα Ελευθέριος Βενιζέλος της Αθήνας. Ετοιμάζομαι για να δείξω τον κωδικό QR που είχε αποσταλεί στο email μου από τη συμπλήρωση της ηλεκτρονικής φόρμας PLF. Φτάνω από τους πρώτους επιβάτες στο χώρο ελέγχου των διαβατηρίων Σένγκεν και τους δείχνω τον κωδικό QR τον οποίο ελέγχουν οπτικά και όχι με κάποιο scanner!!! Όσους προηγήθηκαν από εμένα, τους κατεύθυναν από δεξιά όπου είχαν στηθεί κάποια κιόσκια και το ιατρικό τιμ πραγματοποιούσε τεστ για τον κορωνοϊό, ενώ εμένα μου είπαν να περάσω χωρίς να χρειαστεί να κάνω το τεστ. Κατάλαβα ότι πραγματοποιούσαν τεστ σε όσους είχαν δηλώσει μόνιμη κατοικία το Ντουμπάι- είτε Έλληνες είτε Άραβες κλπ- το οποίο εκείνη την περίοδο κατέγραφε υψηλό επιδημιολογικό φορτίο και ήταν με χρώμα πορτοκαλί στη λίστα με τις χώρες από όπου κατέφταναν επισκέπτες στην Ελλάδα.

Στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος κυκλοφορούσε πολύ λίγος κόσμος. Στην έξοδο υπήρχαν άτομα που περίμεναν ταξιδιώτες, αρκετά ταξί, αυτοκίνητα και λεωφορεία με groups. Επικρατούσε δηλαδή μια σχετική κίνηση η οποία όμως δεν είχε καμία σχέση με την τουριστική κίνηση του Ιουλίου στην Ελλάδα και δη στο κεντρικό και μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας μας.

Μετά από δύο μέρες ταξίδεψα με πτήση της Aegean Airlines προκειμένου να φτάσω στον τελικό μου προορισμό, την αγαπημένη Ρόδο. Τα μέτρα ήταν υποδεέστερα σε σχέση με αυτά που είχα πριν από δύο μόλις μέρες ζήσει με την Emirates. Φοβερή άσχημη εντύπωση έκανε σε όλους μας το γεγονός ότι το λεωφορείο στο οποίο επιβιβαστήκαμε προκειμένου να μεταβούμε στο χώρο όπου βρισκόταν το αεροπλάνο της Aegean Airlines ήταν όχι μόνο γεμάτο αλλά ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, σαν σαρδέλες. Έγιναν παράπονα και μας απάντησαν ότι μετράμε τους επιβάτες. Δηλαδή εάν δεν τους- μας μετρούσανε πόσοι ακόμα θα επιβιβαζόντουσαν στο εν λόγω λεωφορείο;

Καμία θέση δεν υπήρχε κενή μέσα στο αεροπλάνο και καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο, ενώ οι αεροσυνοδοί φορούσαν μια απλή μάσκα. Σε κάθε επιβάτη προσφέρθηκε μια συσκευασία η οποία περιείχε ένα μπουκάλι νερό και ένα σάντουιτς.

Ένα σίγουρα από τα σημαντικά κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της φετινής τουριστικής χρονιάς, ουσιαστικά της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης που όλοι μας βιώνουμε λόγω της πανδημίας, είναι με το που φτάσαμε στο αεροδρόμιο Διαγόρας της Ρόδου, είδα μόλις άλλο ένα αεροπλάνο στο χώρο του αεροδρομίου. Μια τόσο διαφορετική εικόνα σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές και δη τον μήνα Ιούλιο των περασμένων ετών.

Εν κατακλείδι οφείλω να παραδεχτώ ότι όλη αυτή η εμπειρία του ταξιδιού μου από τη Σεούλ και τελικό προορισμό την Ρόδο ήταν από όλες τις απόψεις συγκλονιστική. Βίωσα στην πραγματικότητα, στην πράξη μια ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής. Δεν διστάζω να παραδεχτώ ότι από το μυαλό αναπόφευκτα περνούσαν και σκέψεις για το τι θα αντιμετωπίσω στον τελικό μου προορισμό, εάν έχουν ληφθεί και το κυριότερο τηρούνται μέτρα για την ασφάλεια, τη διαφύλαξη της ατομικής- συλλογικής υγείας, την ποιότητα του συστήματος, την ευαισθησία του κόσμου για το καίριο θέμα του COVID-19 κλπ. Επί τη ευκαιρία μπορώ να δηλώσω με σιγουριά ότι η νοοτροπία που υπάρχει στην Νότια Κορέα- όπου και στο πρωινό τους περπάτημα φοράνε μάσκες- δεν μπορεί να συγκριθεί με τη φιλοσοφία που υιοθετούμε στην Ελλάδα, όπως έχω, τις μέρες που βρίσκομαι στη χώρα μας, διαπιστώσει.

Επιπλέον και απλά να σημειώσω ότι 72 ώρες πριν από την επιστροφή μου στη Νότια Κορέα υποχρεούμαι να κάνω τεστ για τον κορωνοϊό SARS-Cov-2 το οποίο θα πρέπει να είναι αρνητικό και μεταφρασμένο στα αγγλικά προκειμένου να επιβιβαστώ στην πτήση της Emirates (νέα οδηγία από 1/8). Παράλληλα, με την άφιξή μου στην Κορέα υποχρεούμαι να κάνω νέο τεστ και ακόμα και εάν βγει αρνητικό θα πρέπει να κάνω 14ημερη αυστηρά ελεγχόμενη καραντίνα κατ’ οίκον. Έτσι και καλώς εχόντων των πραγμάτων- και των αποτελεσμάτων!- στις 31 Αυγούστου θα μπορώ να είμαι στο γραφείο μου στο Πανεπιστήμιο για να συντονίσω την έναρξη του φθινοπωρινού εξαμήνου.