Γράφει ο Μανώλης Γκιάλας*

Κατάγομαι από το πέμπτο μεγαλύτερο, σε έκταση, νησί της Ελλάδας, τη Χίο. Προσεγγίζοντας με το αεροπλάνο το νησί αποκτάς μια άποψη για την έκταση του, καθώς και την εγγύτητα του με τις μικρασιατικές ακτές. Διαβαίνοντας την έξοδο του Διεθνούς Αερολιμένα Όμηρος και “ξετυλίγονται” αμέσως όλες οι μοναδικές ευωδίες από τα περιβόλια και τη φύση του Κάμπου, την απαράμιλλης ομορφιάς περιοχή του αιγαιοπελαγίτικου νησιού.

Γεννήθηκα στη Χίο και λίγο μετά τη γέννησή μου η οικογένεια μου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ωστόσο, όλη η παιδική μου ηλικία είναι συνυφασμένη με τη Χίο, ειδικά τα καλοκαίρια και την περίοδο των Πασχαλινών διακοπών. Tο Πάσχα περιμέναμε πως και πως το Σάββατο του Λαζάρου να κλείσουν τα σχολεία -εκείνη την περίοδο λειτουργούσαν 6 ημέρες την εβδομάδα τα σχολεία- έτσι ώστε να ταξιδέψουμε με το πλοίο. Τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχε αεροπορική σύνδεση της Αθήνας με τη Χίο – η οποία αν θυμάμαι καλά πρέπει να ξεκίνησε γύρω στο 1980- και έτσι όλες οι μετακινήσεις προς το αγαπημένο μου- μας νησί γίνονταν μέχρι τότε με πλοίο.

Με το που φτάναμε στο νησί για τις διακοπές του Πάσχα κατευθυνόμασταν στον Κάμπο, που βρίσκεται το πατρικό μας σπίτι με τους κήπους και το περιβόλι του. Μια καταπληκτική περίοδος, καθώς ήταν ανθισμένες οι λεμονιές, οι πορτοκαλιές, οι μανταρινιές. Εξαίσια αρώματα με τα οποία μοσχοβολούσαν όλα τα περιβόλια του Κάμπου, και γεμάτα από τις περίφημες λαλάδες, μια σπάνια ποικιλία άγριας τουλίπας που ευδοκιμεί μόνο στην Χίο, «βάφοντας» το νησί στο χρώμα της Λαμπρής.

Η Μεγάλη εβδομάδα ήταν για εμάς γεμάτη από παιχνίδι στο δεντρόσπιτο του περιβολιού, ποδηλατάδες και εξερεύνηση των αρχοντικών του κάμπου. Τη Μεγάλη Παρασκευή αναμέναμε με ιδιαίτερη ανυπομονησία να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία της Αποκαθήλωσης και κατόπιν να γυρίσουμε όλα τα κοντινά περιβόλια μαζεύοντας λουλούδια στα πανέρια μας, βοηθώντας έτσι στο στολισμό του Επιταφίου. Το βράδυ φτιάχναμε τις ομάδες κοριτσιών και αγοριών και ψέλναμε τα εγκώμια πριν και κατά την Περιφορά του Επιταφίου. Αξέχαστες στιγμές που γίνονταν ακόμα πιο κατανυκτικές μέσα στον Κάμπο, με όλη αυτή τη μοναδική ευωδία, όπως προείπα, από τα περιβόλια που πραγματικά σε συνέπαιρνε και σε προσκαλούσε σε αυτή την αξεπέραστη μυσταγωγία.

Το Μ. Σάββατο πηγαίναμε στα ξαδέλφια μας στο Βροντάδο για να συμμετέχουμε στο ρουκετοπόλεμο. Εκείνοι βέβαια μέρες πριν, ετοίμαζαν τις ρουκέτες τους. Μετά το «Χριστός Ανέστη» άρχιζε στην κυριολεξία ο «πόλεμος» μεταξύ των ενοριτών του Αγίου Μάρκου και της Παναγιάς της Ερυθιανής. Απίθανο θέαμα!

Θυμάμαι επίσης, τα έθιμα, τα Αποκριάς, όπως της Μόστρας, που ανάγεται στην εποχή του Μεσαίωνα, όταν οι πειρατές και οι κουρσάροι εισέβαλλαν στα παράλια των νησιών και λεηλατούσαν τις περιουσίες και τις σοδειές των κατοίκων και πραγματοποιείται στα Θυμιανά, ένα χωριό κοντά στην πόλη της Χίου. Την ίδια περίοδο λαμβάνει χώρα και το έθιμο του Αγά που γίνεται κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα στα Μαστιχοχώρια. Οι εκδηλώσεις αυτές προσελκύουν αρκετούς επισκέπτες, όχι μόνο από τη Χίο αλλά και από την Αθήνα.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τα ατελείωτα καλοκαίρια στη Χίο.. .Ξεκινούσαμε από την Αθήνα με το που τέλειωναν τα σχολεία, με προορισμό το αγαπημένο νησί η μητέρα μου, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, ο Γιάννης και ο Περικλής, ενώ ο πατέρας μας, λόγω επαγγελματικών του υποχρεώσεων, ακολουθούσε αργότερα. Στο μυαλό μου έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες οι ατελείωτες ώρες παιχνιδιού με φίλους με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί στη σκιά της τεράστιας συκιάς στο περιβόλι μας, τα μπάνια στις μοναδικές παραλίες της Χίου, τις ατελείωτες ώρες ψαρέματος.

Μια από τις βασικές ασχολίες μας ήταν το πότισμα του περιβολιού. Έπρεπε να φροντίσουμε να μεταφέρουμε το νερό από το πηγάδι στη περίφημη φουντάνα, το χώρο δηλαδή που αποθηκευόταν το νερό που έβγαινε από το πηγάδι έτσι ώστε στην περίπτωση που δεν υπήρχε πολύ νερό να δύναται απρόσκοπτα να ποτίζεται το περιβόλι. Τότε ακόμα δεν υπήρχαν σωλήνες, αλλά οι περίφημοι «ποτιστάδες», δαιδαλώδη ρυάκια  διαμορφωμένα στο χώμα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το νερό να κατευθύνεται στο λάκκο του κάθε δένδρου και με αυτό τον τρόπο να ποτίζεται το περιβόλι. Εδώ και αρκετά χρόνια όλη αυτή η διαδικασία έχει αντικατασταθεί με συστήματα αυτόματου ποτίσματος…

Τα περισσότερα περιβόλια της Χίου, για να προστατεύονται από τους ισχυρούς βόρειους ανέμους του χειμώνα διαθέτουν μεγάλους τοίχους και εσωτερικά, περιμετρικά έχουν φυτευτεί πιο ανθεκτικά δένδρα όπως αμυγδαλιές ή ελιές. Τον Αύγουστο και επειδή το περιβόλι είχε πολλές αμυγδαλιές απολαμβάναμε την όμορφη διαδικασία της συλλογής, του ξεφλουδίσματος και της αποξήρανσης των αμυγδάλων. Ατελείωτες ώρες όμορφης και δημιουργικής απασχόλησης. Από τη δική μας σοδειά, η μητέρα μου έφτιαχνε τον περίφημο μπακλαβά, καθώς και τα υπόλοιπα μοναδικά γλυκά της.

Δυνατές αναμνήσεις στα παιδικά μάτια οι πλανόδιοι της εποχής που πούλαγαν κατευθείαν από τα μποστάνια τους τα πεπόνια, τα καρπούζια και τα άλλα φρούτα της εποχής. Θυμάμαι ακόμα το ψυγείο της γιαγιάς μου με πάγο και κάθε πρωί περνούσε ο παγοπώλης από το σπίτι και σταματούσε για να αγοράσουμε την παγοκολόνα.

Όταν ερχόταν τον Αύγουστο στη Χίο ο πατέρας μου αρχίζαμε τις πιο μακρινές εκδρομές στο νησί, και κυρίως στα Μαστιχοχώρια. Ο πατέρας μου καταγόταν από τα Μεστά που είναι ένα από τα 22 μαστιχοχώρια που βρίσκονται στη νότια Χίο και συγκαταλέγονται στους παραδοσιακούς οικισμούς με φρουριακή οχύρωση, ώστε να προστατεύονται οι κάτοικοί τους από τους πειρατές.

Τα Μεστά είναι ένας από τους καλύτερους σωζόμενους παραδοσιακούς οικισμούς – χωριά της Χίου. Το χωριό κτίστηκε κατά τα βυζαντινά χρόνια σε πενταγωνικό σχήμα ενώ αργότερα οι Γενουάτες βελτίωσαν την οχύρωση του. Τα σπίτια είναι κτισμένα δίπλα- δίπλα το ένα στο άλλο χωρίς κενά, αφήνοντας μόνο δύο πύλες – εισόδους στο εσωτερικό του χωριού. Τα δρομάκια είναι στενά και τα περισσότερα είναι καλυμμένα με καμάρες πάνω στις οποίες είναι κτισμένες κατοικίες. Ολόκληρο το χωριό έχει χτιστεί σαν λαβύρινθος.

Λόγω της καταγωγής και των πολλών συγγενών που κατοικούσαν στα Μεστά, επισκεπτόμασταν συχνά με τον πατέρα μου το συγκεκριμένο χωριό, για να προσκυνήσουμε στην καταπληκτική εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (κτίστηκε το 1868 και είναι ο μεγαλύτερος στην Χίο και ένας από τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα.), να κολυμπήσουμε σε μια από τις εξαιρετικές παραλίες που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση, αλλά και να απολαύσουμε το φαγητό στη πλατεία του χωριού, το «Λειβάδι», όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι.

Άξια αναφοράς είναι μεταξύ άλλων η καταπληκτική εκδρομή την οποία πραγματοποιούσαμε την 1η Αυγούστου, παραμονή της γιορτής της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Στεφάνου. Πηγαίναμε με καΐκια στο μικρό νησάκι Άγιος Στέφανος από το Λιμένα Μεστών, το νησάκι διαθέτει ένα μονάχα εκκλησάκι που χωρά εσωτερικά δέκα το πολύ άτομα . και εκεί παρακολουθήσουμε κατανυκτικά τον Εσπερινό στον προαύλιο χώρο. Κάποιοι διανυκτέρευαν με τις σκηνές τους στο νησάκι. Μια μοναδική εμπειρία που ξεκινούσε από το πρωί με ψάρεμα στη συνέχεια φαγητό στην ήσυχη ψαροταβέρνα του Σέργη στο Λιμένα, δεν υπάρχει πλέον στη ζωή, και το απόγευμα επίσκεψη στον Άγιο Στέφανο από όπου απολαμβάναμε το εκπληκτικό «βύθισμα» του ήλιου στα νερά του Αιγαίου.

Βέβαια κάθε χρόνο δεν παραλειπόταν, από τις εκδρομές μας, το προσκύνημα στο μοναστήρι της Αγίας Μαρκέλλας, την προστάτιδα της Χίου. Πρόκειται για μια πολύ ωραία διαδρομή προς το βορειοδυτικό τμήμα της Χίου, διασχίζοντας το σεληνιακό τοπίο του όρους «Αίπος» και στη συνέχεια περνώντας μέσα από πανέμορφο δάσος. Η εναλλαγή του τοπίου είναι πραγματική μοναδική και η θέα εξαιρετική.

Το Αίπος ήταν πάντα σημείο αναφοράς για την οικογένειά μου, καθώς ο πατέρας μου, ως πρόεδρος της Φιλοδασικής Ένωσης Χίου για πολλά χρόνια, είχε πρωτοστατήσει στην αναδάσωσή του. Το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει. Ο επισκέπτης αφού προσκυνήσει στο μοναστήρι, μπορεί να επισκεφθεί και το αγίασμα, τον τόπο μαρτυρίου της Αγίας Μαρκέλλας. Στην περιοχή υπάρχουν μοναδικές παραλίες που μπορεί μεν να διαθέτουν εξαιρετικά κρύα νερά, είναι καταπληκτικές δε και πολύ καθαρές.

Με ανυπομονησία περιμέναμε την 6η Αυγούστου, ημέρα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, που γιορτάζει η εκκλησία που είναι σχεδόν δίπλα στο πατρικό μας σπίτι. Πρόκειται για το ναό στον οποίο βαφτίστηκα και πάντα συμμετείχαμε όλοι στο πανηγύρι που γινόταν ανήμερα της εορτής. Ξαφνικά η ήσυχη γειτονιά μας μετατρέπονταν σε σημείο αναφοράς για όλη την περιοχή του Κάμπου, με επισκέπτες, προσκυνητές και πραματευτάδες να την κατακλύζουν. Θυμάμαι τη συγχωρεμένη μητέρα μου που με ιδιαίτερη φροντίδα και περισσή αγάπη προετοίμαζε το τραπέζι του Χριστού όπου μαζευόταν όλη η οικογένεια, οι φίλοι μας από την περιοχή και ήμασταν όλοι τόσο ανυπόμονοι και ενθουσιασμένοι για αυτή την οικογενειακή συγκέντρωση.

Θα τολμήσω, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, να πω ότι η Χίος είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και όμορφο νησί που δεν διακρίνεται μόνο για το γνωστό μεν, ξεπερασμένο δε μοντέλο του ήλιου και της θάλασσας, αλλά διαθέτει έναν μεγάλο πολιτιστικό και ιστορικό πλούτο που ο επισκέπτης έχει στη διάθεση του να επισκεφθεί και να ανακαλύψει. Σίγουρα ξεχωριστή επίσκεψη είναι αυτή στη Νέα Μονή της Χίου.

Είναι ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία και έχει χτιστεί σε υψόμετρο 670 μέτρων από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μονομάχο το 1042, είναι παγκοσμίως γνωστό για τα εξαιρετικής τέχνης ψηφιδωτά του και αποτελεί μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Μετά την επίσκεψη στη Νέα Μονή, ο δρόμος σε οδηγεί στον Ανάβατο, έναν σχεδόν εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό οικισμό της κεντρικής Χίου. 

Βρίσκεται στην κορυφή ενός απόκρημνου λόφου 450 μέτρων, γεγονός που του προσέδωσε το προσωνύμιο «Μυστράς του Αιγαίου». Ο Ανάβατος διαθέτει φυσική οχύρωση και περιβάλλεται από δύο φαράγγια, ενώ η είσοδος στον οικισμό είναι δυνατή μόνο από τα βόρεια. Σύμφωνα με την παράδοση κατά τη Σφαγή της Χίου, πολλά γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων προτίμησαν να πέσουν στο φαράγγι. Κατά την επιστροφή επιβάλλεται μια στάση στο χωριό Αυγώνυμα για φαγητό ή ποτό, απολαμβάνοντας το μοναδικό ηλιοβασίλεμα και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου!!!

Σε ότι αφορά στον ιστορικό και πολιτιστικό πλούτο της Χίου, δεν θα πρέπει να παραλείψω την ειδική μνεία στη Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Χίου “Κοραής” που είναι από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες της Ελλάδας, διαθέτοντας περισσότερα από 250.000 βιβλία και τόμους, το Κάστρο στην πόλη της Χίου, τα Μουσεία όπως είναι για παράδειγμα το Βυζαντινό με πολύ ωραία εκθέματα αλλά και το μοντέρνο και καταπληκτικό Μουσείο Μαστίχας το οποίο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2016 με την καταλυτική αρωγή του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς. Η οικογένεια μου, συνδέεται με τη μαστίχα, καθώς ο πατέρας μου διετέλεσε για χρόνια Διευθυντής στην Ένωση Μαστιχοπαραγωγών Χίου, και πρόλαβε να δει και να επισκεφθεί το νέο Μουσείο.

Όσο για τη μαστίχα τι να πρωτοπώ; μόνο να προσθέσω ότι παρόλο που ο σχίνος μπορεί να αναπτυχθεί και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και στα μικρασιατικά παράλια, εντούτοις δεν μπορεί να παράξει την ποιότητα της μαστίχας όπως στο νότιο τμήμα της Χίου. Είχε παρατηρηθεί ότι και σε άλλα μέρη ο σχίνος «δακρύζει» αλλά το δάκρυ βγαίνει σε τόσο ρευστή μορφή με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επεξεργαστεί. Το μικροκλίμα της νότιας Χίου είναι το πλέον κατάλληλο για την παραγωγή της μαστίχας, της οποίας η ετήσια παραγωγή διαμορφώνεται στους 180 με 190 τόνους.

Την περίοδο του Αυγούστου επισκεπτόμασταν μαζί με τον πατέρα μου τα χωράφια όπου παρακολουθούσαμε με τα αδέλφια μου, τη μοναδική εμπειρία του κεντήματος του σχίνου από τον οποίο παράγεται η μαστίχα. Το δάκρυ θα πέσει πάνω στο ειδικό ασπρόχωμα το οποίο τοποθετείται γύρω από τον κορμό του σχίνου, προκειμένου όταν το δάκρυ πήξει να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρό από άλλες προσμίξεις.

Άξιο επίσκεψης είναι το μοναστήρι του Αγίου Μηνά, που είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου και απέχει μόλις 9 χιλιόμετρα νότια από το κέντρο της πόλης της Χίου. Η μονή είναι παγκοσμίως γνωστή για το Ολοκαύτωμα του 1822 όπου πλήθος Χιωτών σφαγιάστηκαν ή κάηκαν στο ναό και στα τείχη του Μοναστηριού. Σώζονται οστά των σφαγιασμένων, ενώ κάποια σημεία στα μάρμαρα του ναού έχουν “ποτίσει” από το αίμα των ανθρώπων αυτής της θηριωδίας. Ο Ντε Λα Κρουά εμπνεύστηκε από την τουρκική θηριωδία και ζωγράφισε τον πίνακα η «Σφαγή της Χίου» που κοσμεί το Μουσείο του Λούβρου.

Ο επισκέπτης στη Χίο μπορεί να αποκομίσει μια ιδέα και για τα καταπληκτικά αρχοντικά που είναι διασκορπισμένα στην περιοχή του Κάμπου, διαβαίνοντας το αρχοντικό του Αργέντη. Πρόκειται για ένα αρχοντικό χαρακτηρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού ως Ιστορικό Μνημείο και σημείο αναφοράς της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού. Κτίστηκε το 1550, την εποχή της Γενουατοκρατίας (1346 – 1566), από τον Argenti, υψηλόβαθμο αξιωματικό του στρατού των Γενοβέζων. Χαρακτηριστικά σημεία, η κεντρική πύλη εισόδου, οι πολυβραβευμένοι κήποι, το ηλιακό ρολόι, τα βοτσαλωτά λιθόστρωτα μονοπάτια. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει μετατραπεί σε boutique ξενοδοχείο, αποσπώντας πολλά διεθνή βραβεία. Τα περισσότερα αρχοντικά είχαν πάντα στη είσοδό τους μια τεράστια κουκουναριά, μοναδικά στο είδος τους βοτσαλωτά πλακόστρωτα και μαγγανοπήγαδο, ενώ στην περιοχή του Κάμπου υπάρχουν περίπου 300 πηγάδια για την άρδευση των περιβολιών από την εποχή των Γενουατών. Τα εσπεριδοειδή της Χίου έρχονται τον 11^ο αιώνα στο νησί και αποτελούν βασική πηγή πλούτου και φήμης για τους εμπόρους τους.

Τα αρχοντικά με τα περιβόλια τους γεμάτα από τα εσπεριδοειδή όπως το μανταρίνι, το πορτοκάλι, το λεμόνι ήταν περιζήτητα σε όλο τον κόσμο και εξάγονταν σε μεγάλες ποσότητες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά παιδάκι τότε, γυναίκες να «χαρτώνουν» ειδικά τα μανταρίνια πριν τοποθετηθούν στα καφάσια της εξαγωγής, όπου μάλιστα ήταν τυπωμένο και το λογότυπο του παραγωγού, όπου θεωρούνταν είδος πολυτελείας και ένα πολύ καλό δώρο για να δώσει κανείς σε κάποιον που εκτιμά τα παλιά χρόνια. Γνωστός από την αρχαιότητα και ο αριούσιος οίνος που παράγεται στο βόρειο τμήμα του νησιού Το κρασί ήταν ένα από τα πιο αξιόλογα και φημισμένα προϊόντα, που παρήγαγε η Χίος στην αρχαιότητα.

Όσο για την χιώτικη κουζίνα και την τοπική γαστρονομία είναι με μια λέξη ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ. Το μαστέλο Χίου, τα γλύκα του κουταλιού όλων των ειδών όπως ενδεικτικά μελιτζανάκι, περγαμόντο, το μανταρίνι, φιστίκι, το μοναδικό «υποβρύχιο» με μαστίχα, τα παραδοσιακά χειροποίητα μακαρόνια, τα αποστάγματα, τα ούζα, τα λικέρ, το γευστικότατο ψωμί, οι κουρμάδες- είναι οι χιώτικες ελιές που μοιάζουν με τις θρούμπες- το μελιτζανοπίλαφο, τα περίφημα γλυκά μασουράκια- που περιέχουν αμύγδαλο, μαστίχα και ιδανικά χιώτικο μανταρίνι- είναι ορισμένες ενδεικτικά εκλεκτές γεύσεις με εξαίσια αρώματα για τα οποία φημίζεται το νησί.

Πέραν τούτων, η Χίος μας διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία από παραλίες, με άμμο, με μικρά ή μεγάλα βότσαλα. Τα Μαύρα Βόλια είναι μια ξεχωριστή παραλία που όμοιά της δεν υπάρχει σε όλον τον κόσμο. Το στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει είναι τα ολόμαυρα, στρόγγυλα, γυαλιστερά βότσαλά της, αποτέλεσμα έκρηξης του ανενεργού πλέον ηφαιστείου Ψάρωνας. Η παραλία της Αγίας Φωτεινής ή της Αγίας Φωτιάς όπως την αποκαλούμε οι Χιώτες είναι κοντά στην πρωτεύουσα του νησιού και τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι το βότσαλο στην ακτή και τα πεντακάθαρα νερά της.

Η παραλία του Καρφά είναι μία από τις πιο γνωστές και κοσμοπολίτικες παραλίες του νησιού, αμμώδης και δημοφιλής για οικογένειες. Εκπληκτικές είναι οι παραλίες Αυλωνιά, Αποθήκα -κοντά στα Μεστά- η Αγία Δύναμη, ο Ναγός- κοντά στα Καρδάμυλα και η παραλία των Γλάρων που παρόλο ηλικιακά πλέον δεν εμπίπτω στο κοινό της, εντούτοις και επειδή μικροδείχνω ακόμα μου επιτρέπουν να απολαμβάνω τα γαλαζοπράσινα νερά της.

Μοναδική είναι η επίσκεψη και στα δύο γειτονικά νησάκια, στις Οινούσσες- που διαθέτουν παράδοση στη ναυτοσύνη και αποτελούν τόπο καταγωγής εφοπλιστών, όπως άλλωστε και το βόρειο τμήμα της Χίου και ειδικά τα Καρδάμυλα- και τα Ψαρά τα οποία επισκέπτομαι τα τελευταία χρόνια τακτικά. Πρόκειται για μια πραγματικά εξαιρετική εκδρομή, με την εκπληκτική φιλοξενία, το τέλειο φαγητό, τους αστακούς τους διαλέγεις ζωντανούς, και της απαράμιλλης ομορφιάς και καθαριότητας παραλίες. Μην παραλείψετε να επισκεφτείτε τη μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου πάνω ψηλά στο βουνό.

Δεν το κρύβω ότι νιώθω και αισθάνομαι τυχερός που κατάγομαι από τη Χίο και έχω ανακαλύψει, έχω ζήσει και συνεχίζω με κάθε επίσκεψή μου στο νησί να αδράχνω την ευκαιρία και την αφορμή για να εξερευνώ όλον αυτόν τον ποικιλόμορφο πλούτο της. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα αρκετά μέρη στο νησί που δεν έχω καταφέρει να επισκεφθώ.

Η Χίος είναι το σημείο αναφοράς και συγκέντρωσης όλης της οικογένειας μου, έστω και για κάποιες μέρες μέσα στο χρόνο. Η επίσκεψή μου στο νησί αποτελεί μια πολύτιμη ευκαιρία για να βρεθώ με πολλούς αγαπημένους συγγενείς και φίλους και να περιδιαβώ εκ νέου αγαπημένα μέρη. Πρόκειται για εικόνες, εντυπώσεις, αναμνήσεις που κουβαλώ ακέραια και σαν θησαυρό από την παιδική μου ηλικία.

* Ο Μανώλης Γκιάλας είναι απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, κάτοχος MBA από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ και μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Ξενοδοχειακών Επιχειρήσεων από το Ινστιτούτο Glion της Ελβετίας. Από το 1995 έως το 2019 κατείχε διευθυντικές θέσεις στα Ξενοδοχεία Χανδρή. Σήμερα παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες στη Διοίκησηξενοδοχειακών επιχειρήσεων ως Executive Hospitality Consultant.

Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν κατά αποκλειστικότητα από τη φωτογράφο Ιωάννα Σκυφτού (http://joannaskiftou.com) στην ενότητα «Η Ελλάδα χωρίς περιορισμούς» και συγκεκριμένα «συνόδεψαν» το συγκλονιστικά νοερό ταξίδι του κυρίου Μανώλη Γκιάλα στη Χίο, πλούσιο σε θύμησες, ακαταμάχητα νέες εμπειρίες, μοναδικά χρώματα και εξαίσια αρώματα στον αγαπημένο του προορισμό.